Erwin, je bent opgegroeid en woonachtig in Aalst?

Ja, inderdaad, en op mijn 6de jaar kwam ik voor het eerst in aanraking met Japan.  Zoals vele kinderen startte ik met Judo : vechten in leuke witte pakjes met kleurrijke gordels. Dit heeft echter niet lang geduurd.  Op mijn 16de begon ik met een andere Japanse gevechtssport : Karate-Do waar ik na 5 jaar mijn zwarte gordel behaalde.  Ondertussen liep ik school in de Academie voor Beeldende Kunsten Aalst, waar ik mijn diploma behaalde in Binnenhuistekenen.  Tijdens één van de eerste weken van het schooljaar gingen wij op studiereis naar het Centre Pompidou in Parijs, en kwam ik voor het eerst in aanraking met de moderne kunst.  Zwaar geïrriteerd stapte ik na anderhalf uur buiten en vertelde mijn leraar Will Van der Perre, dat dit geen kunst was, en dat ik dat zelf ook kon.  Glimlachend antwoordde hij dat ik dan maar eens moest doen.  Wat ik daarna enkele jaren later dan ook deed. Ondertussen had ik in avondonderwijs kunstgeschiedenis gevolgd, waar de ergernis voor de kunst vervangen werd door interesse

Je hebt later dan ook nog een andere Japanse gevechtsport beoefend ?  

Ja, dat klopt :  we maken een grote sprong voorwaarts in mijn leven.  Rond mijn 45 was ik aan het lezen over de relatie tussen Japanse filosofie en gevechtssporten, en ik ontdekte dat er toevallig op enkele honderd meter van mijn woonplaats een minder gekende Japanse sport beoefend werd : Kendo (de weg van het zwaard) waar met bamboestokken en beschermkledij aanvallen op elkaar uitgevoerd worden op hoofd, pols en romp.  Later ondekte ik dat onder de oppervlakte van schijnbare agressieve en luidruchtige gevechten veel rust en discipline aanwezig waren.

Hoe ben je dan tot de Japanse kunsten met inkt gekomen?

Ik was steeds geïnteresseerd gebleven in de kunst, en was sporadisch begonnen met Japanse kalligrafie en inktschilderen bij mevr. Sol Michiels, een Brugse kunstenares die naast beeldhouwen, tekenen en schilderen ook in haar leven geboeid werd door Japanse kalligrafie en inktschilderen.

Na 10 jaar Kendo moest ik helaas wegens gezondheidsproblemen stoppen, en ruilde ik mijn grote bamboestok definitief in voor een kleiner exemplaar met een plukje haar, om mee te schilderen.  

Omwille van praktische redenen ging ik op zoek naar een leraar dichter bij de deur, en vond deze in Brussel bij mevr. Mikiyo Ikeda, lerares, gediplomeerd aan de Kyoto University of the Arts,  waar ik mij verder bekwaamde in zowel Shodo (kalligrafie) als in Sumi-e (inktschilderen).

Daar ik mijn leertempo wou versnellen, begon ik simultaan ook lessen Japanse kalligrafie te volgen bij dhr. Saturo Toma, leraar en kunstenaar, en sumi-e lessen bij mevr. Hiro Ojima, lerares en kunstenares. 

Recent volgde ik ook een privé workshop in Nederland, bij mevr. Marjon De Jong, meester in Japanse schilderkunst.

Wat trekt je zo aan in deze twee kunstvormen ?  

Mijn interesse voor Japan en voor kunst hebben steeds  mijn leven doorkruist.  Met minimaal gebruik van enkel zwarte inkt en papier een rijke, maar complexe taal visualiseren, of met slechts enkele lijnen, een beeld creëren is een boeiend gegeven. Op mentaal vlak, net zoals bij gevechtssporten, vragen moeilijke en complexe handelingen, binnen strikte regels,  een grote concentratie, waardoor je tijd en ruimte vergeet, en je enkel gefocust bent op het neerzetten van de juiste lijn op het juiste moment.  Dit gevoel van “Flow” beschreven in het gelijknamige boek van Mihaly Csikszentmihalyi, blijft steeds weer opnieuw een aangename ervaring.

Zoals Marjon De Jong het omschrijft, en ik citeer :

“het gaat over het treffen van de essentie : de essentie van het punt waarop je niets meer hoeft toe te voegen, en waarop je niets meer kan weglaten” 

Erwin, ik wens je nog veel succes toe in de toekomst

Arigatoo !